Compedium Farculorum to prawdziwa biblia smakoszy kuchni polskiej. Najstarsza publikacja tego typu datowana na 1682 roku. Smakowita lektura z koniecznym tłumaczeniem:) Pozycję wydali i opracowali Jarosław Dumanowski i Magdalena Spychaj dla muzeum w Wilanowie, które tą pozycją zainicjowało serię „Monumenta Poloniae Culinaria” . A co ciekawego w książce? A chociażby rosół. Proste? A to proszę:
"Rosół polski
Sposób polskiego rosołu gotowania taki. Weźmij materyją mięśną wołową albo cielęcą, jarząbka albo kuropatwę, gołębie i cokolwiek mięśnego jest, co być może do rosołu gotowano i zwierzyny wszytkie. Wymocz, wysoluj pięknie i ułóż w garnku, ociągniej. Ten zaś rosół, w ktorymeś ociągał, kiedy się podstoi, przecedź przez sito i wlej w tę materyją mięśną, włóż pietruszki, masła, przysól, odszymuj. A gdy dowre, daj gorąco na stół. Trzeba też wiedzieć, że na każdy rosół włożyć co potrzeba, żeby wodą albo wiatrem nie śmierdział, to jest pietruszki albo kopru, cebule albo czosnku, kwiatu muszkatowego albo rozmarynu, albo całkiem pieprzu, według smaku albo upodobania, limonia też i rozmaryn żadnego nie oszpeci rosołu. "
No więc nie szpecąc rosołu wrzucam do niego rozmarynową gałązkę. Zobaczymy czy pan Czarniecki miał rację....Wychodzi wprost genialnie. A co do innych przepisów...to jak je przetłumaczę na współczesny polski to może i się porwę na wykonanie...kto wie...
